Ode aan Zina met haar troostboom in het Oosterpark.

Ode aan Osnur na elke val van haar fiets staat zij weer dapper op.

Ode aan Melahat zij weet de hele wereld aan elkaar te breien.

Ode aan Amina zij houd ons fit naar lichaam en geest.

Ode aan Farzana, kwikzilver met een gouden hart.

Ode aan Ayla, zacht en moedig tegelijk.

Ode aan Suying met haar honger naar cultuur.

Ode aan Houda zij zal volhouden waar anderen de moed reeds hebben opgegeven.

Ode aan Rana, gevlucht en zichzelf teruggevonden in Amsterdam.

Ode aan Jet een bron van inspiratie.

Ode aan Aysel zij die altijd zal blijven wandelen.

Ode aan Henna, blijvend opzoek naar de steen der wijzen.

Dank vrouwen van de konvooiraad omdat jullie er zijn.

Mieke Maes van Atelier K&K

In opdracht van Jet na ons bezoek aan het AMSTERDAMXMUSEUM.

Zomer 2012 in Urekea, een prachtige plek met een waterval in de omgeving van Marrakech in Marokko. Mijn moeder was heel blij om er naartoe te gaan en dan vooral met mij en de kinderen. Zoals altijd "hamdollah", we moeten dankbaar zijn voor wat we hebben en kunnen. Ze lacht de hele reis met mijn kinderen, fantastische momenten om nooit te vergeten.

We hebben een huis gehuurd tijdens dat reisje, bij een toeristisch dorp met een zwembad. Mijn kinderen en ik waren heel blij, we hebben genoten van het zwemmen daar. Om die blijdschap niet te verpesten durfde ik niet tegen mijn moeder te vertellen dat ik kanker heb, ze wist het pas later van mijn zus.

Zorgzaam zoals ik gewend ben van mijn moeder, zie ik haar blik met talloze vragen in haar hoofd: Wat gaat er gebeuren met mij na de operatie, wie gaat er voor de kinderen zorgen...

Ik maakte me geen zorgen over mezelf, maar over haar. Op 7 september werd ik geopereerd. Alles ging goed. Mijn man was altijd bij mij en zorgde voor de kinderen. Hij had zelfs vrijgenomen voor ons. Ik was zijn prioriteit.

Amina Lasri

Ik ben Menno Siegers. Ik ben een client in de GGZ sinds 1996. Na meerdere opnames in een kliniek ben ik in een beschermde woongroep gaan wonen, later individueel. Ik ben sinds 2002 op een serieuze manier mijn schilders identiteit gaan ontwikkelen. Ik heb vele schilderijen gemaakt, aardig wat exposities gehad en ook werk verkocht. Ik woon nu al 13 jaar zelfstandig in een huis in Amsterdam Oost. Ik werk en bezoek het "Dag Activiteiten Centrum" van HVO-Querido. Ik doe daar bar- en receptiewerk. Ook werk ik in de keuken van een buurtrestaurant (Dynamo).

Momenteel ben ik al vier jaar een vaste vrijwilliger van Atelier K & K. Ik ben hier gastheer en help met de diverse activiteiten. Mieke organiseert naast de inloop soms ook uitjes. Tijdens onze inloop op dinsdagmiddag is er ook ruimte voor ieders ideeën. Het is als het ware een platform voor mensen die iets te vragen of te vertellen hebben, zoals de wijkagent, andere mensen en soms ook studenten, of instanties zoals Civic, Dynamo, Roads en Stadsdeel Oost.

Atelier K & K omschrijf ik als een boom, waar wij als een vogel even kunnen uitrusten.

Menno Siegers

Website: http://siegersart.com

Ik ben Rana en woon 21 jaar in de Indische Buurt. Ik woonde in Afghanistan tot de Taliban mij op een lijst had gezet om mij te vermoorden. Mijn moeder, zij kreeg mij op haar 15e en heeft het altijd heel belangrijk gevonden dat ik ging studeren, zodat ik een ander leven kon gaan leiden dan het hare. Wij hebben samen hiervoor een hele hoge prijs moeten betalen. Na mijn vlucht uit Afghanistan konden wij twee jaar lang totaal geen contact hebben met elkaar.

Na 1 jaar in een asielzoekerscentrum kreeg ik een huis aangeboden in de Indische Buurt in de Molukkenstraat op de 2e etage. Het was volledig uitgewoond, bruin gerookt, heel donker, smerig en het stonk. In het begin was ik in een soort shock, ik kende niemand en voelde mij helemaal alleen. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde om mezelf weer op te richten. Gelukkig was ik terecht gekomen in Amsterdam waar ik mij kon weren met mijn grote talenkennis en door mijn opleiding. De Indische Buurt werd een veilige thuishaven. 21 jaar geleden woonden er heel veel mensen met grote problemen in de Indische Buurt. Niet alleen mijn woning was slecht onderhouden! Wij zaten met z'n allen in een stadsvernieuwingsgebied en dat hebben we geweten. Veel delen van de wijk waren volstrekt onveilig. Gelukkig woonde ik in de Molukkenstraat en voelde ik mij in mijn huis altijd veilig.

Mijn huis is een monument en werd opgeknapt. 1 slaapkamer werd badkamer. In deze 2 kamerwoning voel ik mij “senang”. Ik heb nu weer regelmatig contact met mijn moeder in Afghanistan. Gelukkig maar want mijn gezondheid laat te wensen over. Ik heb moeite met de trappen. Ik woon op twee hoog en de trapliften werden toen maar geplaatst tot 1 hoog. Ik werd lid van werkgroep “De Blijvers” van Atelier Kans en Kracht in De Meevaart. In Atelier K&K vond ik medestanders van allerlei nationaliteiten die zo gehecht zijn aan hun woning dat ze er oud in willen worden. Wij beloven elkaar steun om deze wens mogelijk te maken. Na veel geduld van de werkgroep om de nodige politieke steun te krijgen, werd het bedrag dat de WMO ter beschikking stelt voor woningaanpassingen verhoogd van € 6.600 naar €10.600. Mijn hartenwens werd vervuld en ik kreeg een traplift. Nu hoef ik nooit meer te verhuizen.

Laatst realiseerde ik mij waarom ik niet in een benedenhuis wil wonen. 23 jaar geleden stonden aanhangers van de Taliban naar binnen te gluren in het huis van mijn moeder. Zij zijn naar binnen gedrongen om mij te zoeken. Zij hebben mij niet herkend, dank zij mijn moeders slimme optreden. Ik realiseer mij nu meer dan ooit hoe belangrijk het is dat je je veilig en geborgen voelt in je huis. Een dak boven je hoofd waar je bij kan tanken zodat je energie over kan houden om zinnige dingen te doen met de rest van je leven.

Rana